door stormkind | Mrt 21, 2017 | proza
Warmte is lichter dan kou; het is dus bovenin de sauna het zwaarst om op je plek te blijven. Ik verbijt me en verdrink er in de druppels van mijn huid. Wil er tot in mijn laatste vezel uit verdwijnen, maar ik blijf. ← levenslied ijsseldijk...
door stormkind | Apr 20, 2015 | proza
Zo rijden wij over het asfalt. Zon in de flanken, vergadering voorbij. Onze monden staan stil. Zo niet die ruis in onze ziel. Hoe we jonge honden waren en gemaakt van heldenmoed, hoe we vergaten waartoe we wilden buitelen: het ligt achterin te slapen. Gordels om. Wij...
door stormkind | Aug 6, 2012 | proza
Campingbaas Geert. Een gezicht waarop de zon lijnen heeft getekend, plusbril-ogen, grijpgrage glimlach. Praatje: nee, hij rookt niet meer, maar bij de Bar Tabac kan ik misschien sigaretten kopen op zondag. Drie dagen later is hij dood. ’s Middags verzamelen zich...
door stormkind | Jul 22, 2012 | proza
Het uitzicht vanaf driehoog lijkt geknipt voor een VPRO-documentaire. Scherphollandse stapelwolken boven een Apeldoornse wijk. Aangeharkt, versgesnoeid, zomerklaar. Mijn moeder en haar schoonzus bespreken de buurt. Die daar heeft net een kindje gekregen, o, maar die...
door stormkind | Jan 7, 2008 | proza
Aan de wand hangen houten letters. De Meester is daar, en Hij roept u. Schubert doet het zonder stemverheffing. Zijn muziek aait op kousevoeten langs de rijen. Pakt hier en daar een herinnering bij de hand. Fluistert er een walsje mee: voorzichtig, voorzichtig, we...
door stormkind | Jan 4, 2008 | proza
Ik zal een jaar of acht, negen zijn geweest. De herinnering laat zich moeiteloos lostrekken uit de jaren zeventig. Mijn oma schilt aardappels, handig manoeuvrerend met haar kromgetrokken wijsvingertje. Iets met tuberculose en haar gewrichten, als meisje nog. Visite...
