De Dagen van Stormkind

poëzie en proza

Ik hou eigenlijk nog het meest, schreef de Vlaamse dichter Herman DeConinck, van een groep woorden die zich samen plotseling bijzonder intiem gaan voelen en zeggen: laat ons nou maar altijd bij elkaar, er hoeft er geen meer bij te komen. Ik herken dat soort liefde: het is de bron van de poëzie en proza die ik in de afgelopen twintig jaar geschreven heb. Dat begon rond de eeuwwisseling met mijn allereerste weblog. Veel ervan ben ik kwijtgeraakt, maar wat er nog is, staat hier. Samen met wat nieuw werk. Geniet ervan, en deel het als je daar zin in hebt.

Kopieerfout

POEZIE | Nu, dit ouder worden is die druppel / op de rand van het toilet. Plassen / kent een lijdzaam, open einde / en dan morst er wel eens wat.

ijsseldijk

POEZIE | Hoe je haar naar haardvuur ruikt / dat er bloemen op je groeien, / wat er in je diepe waters leeft. De speeltuin van je mond…

Huilbui

POËZIE | Warmte is lichter dan kou; / het is dus bovenin de sauna / het zwaarst om op je plek te blijven. // Ik verbijt me en verdrink er in de druppels van mijn huid…

levenslied

POËZIE | Haalde adem. / Dronk melk. / Werd gedragen. / Zette stappen. / Ging naar school. // Kreeg God / Vouwde handen. / Leerde liegen. / Werd vergeven.

Transactionele analyse

POËZIE | och kleintje, toe maar, / ga je mooiste gang, ik zal / toch wel van je houden, met mij, zonder mij. // och moederlief, je had mij / en je liet

Seizoen

POËZIE | Zoals in een trage herfst / een bladsteel in het tempo / van een dag per dag verhout, / zo groeit ze uit haar leven. // Op een dag zal een zuchtje