door stormkind | Sep 25, 2019 | poëzie
Nu, dit ouder worden is die druppel op de rand van het toilet. Plassen kent een lijdzaam, open einde en dan morst er wel eens wat. De reden voor dit ongenoegen is gelegen in de cellen van mijn lijf. Elke keer dat ze zich delen, gaan er kleine dingen mis. Na bijna...
door stormkind | Okt 23, 2018 | poëzie
Hoe je haar naar haardvuur ruikt, dat er bloemen op je groeien, wat er in je diepe waters leeft. De speeltuin van je mond, je weidse blauwe ogen en de geheimen van je huid. Hier ligt dat alles in mijn armen het hoeft nog nergens heen want alles rijmt als jij op mij en...
door stormkind | Jan 6, 2017 | poëzie
Haalde adem. Dronk melk. Werd gedragen. Zette stappen. Ging naar school. Kreeg God. Vouwde handen. Leerde liegen. Werd vergeven. Voelde schuld. Had lief. Verloor. Had lief. Ging studeren. Dacht na. Rookte shag. Leerde denken. Stopte God. Zoende lippen. Ging naar bed....
door stormkind | Jan 2, 2017 | poëzie
‘De transactionele analyse onderscheidt drie ego-posities die in elk persoon verenigd zijn: de ouder, het kind en de volwassene.’ [ wikipedia ] och kleintje, toe maar, ga je mooiste gang, ik zal toch wel van je houden, met mij, zonder mij. och moederlief,...
door stormkind | Dec 12, 2016 | poëzie
Zoals in een trage herfst een bladsteel in het tempo van een dag per dag verhout, zo groeit ze uit haar leven. Op een dag zal een zuchtje wind de laatste strohalm zijn, houdt ze haar adem uit, dwarrelt ze weg met de tijd. ← Zestig jaar terug Transactionele...
door stormkind | Okt 3, 2016 | poëzie
Zij loopt met hoge hakjes Staccato op het tegelwerk Er zit zwier in ’t mintgroene servies Dat losjes op haar dienblad staat. Hij leest met geveinsd gewicht De kolommen van de ochtendkrant. Blikt zogenaamd verstoord opzij Als zij de koffie op de tafel zet. Kijkt...
