Waar zijn mijn woorden gebleven? Hooguit eens per week slepen ze zich bij elkaar voor een groepsbijeenkomst – en noemen zichzelf een stukje. Voor jullie. Voor mezelf. Om vol te houden, om later terug te lezen, om zichzelf.
Maar ze doen het rustig aan, de woorden.
Jongleren was het, altijd alles tegelijk in de lucht houden. Woorden. Beelden. Muziek. De hele santekraam van geldingsdrang, uitingsdrift – ik heb maar eens even een paar ballen op de grond gelegd. Daar word ik blij van. En rustig.