Wachten

19 september 2005 | proza

De werkelijkheid, schrijft Arjen Duinker, is een hardhandige vriend, en zo ongerijmd. Zo heb ik een schoolopdracht: maak een affiche voor Beckets toneelstuk Wachten op Godot. Zo zat ik dagenlang aan het sterfbed van mijn schoonmoeder M.

Het leek of haar lijfje kleiner en kleiner werd, tot er alleen nog een speldeprik adem was, de suggestie van een hartslag. Wij daaromheen, voortdurend, zonder handleiding. Keer op keer stopte haar adem. Om een paar tellen later met een grote zucht opnieuw te beginnen. We fluisterden. We wachtten. We leefden maar door.

En op donderdag arriveerde Godot.