door stormkind | Dec 12, 2016 | poëzie
Zoals in een trage herfst een bladsteel in het tempo van een dag per dag verhout, zo groeit ze uit haar leven. Op een dag zal een zuchtje wind de laatste strohalm zijn, houdt ze haar adem uit, dwarrelt ze weg met de tijd. ← Zestig jaar terug Transactionele...
door stormkind | Okt 3, 2016 | poëzie
Zij loopt met hoge hakjes Staccato op het tegelwerk Er zit zwier in ’t mintgroene servies Dat losjes op haar dienblad staat. Hij leest met geveinsd gewicht De kolommen van de ochtendkrant. Blikt zogenaamd verstoord opzij Als zij de koffie op de tafel zet. Kijkt...
door stormkind | Mrt 20, 2016 | poëzie
vrij naar ‘Domweg gelukkig in de Dapperstraat’ van J.C. Bloem Zie je, ik kwam je meer dan tegen. Maar dan: wat is verliefd zijn van mijn kant? Een open hart, ter grootte van mijn hand. Een enkel woord dat we niet zwegen. Geef mij de krassen en de...
door stormkind | Apr 20, 2015 | proza
Zo rijden wij over het asfalt. Zon in de flanken, vergadering voorbij. Onze monden staan stil. Zo niet die ruis in onze ziel. Hoe we jonge honden waren en gemaakt van heldenmoed, hoe we vergaten waartoe we wilden buitelen: het ligt achterin te slapen. Gordels om. Wij...
door stormkind | Apr 13, 2015 | poëzie
Zo verdwaald als een vogelzwerm lukraak om zichzelf heengeweven onafgesproken om de wind heen danst en valt en lacht — ze zeggen niets, ze verhalen, ze beschrijven rondjes om de lege plekken in de lucht, van zichzelver dan van ander — Zo ongeveer bewegen zich mijn...
